Zlodowacenie Wisły ukształtowało też Dolinę Dolnej Odry

Krajobraz doliny Odry otoczonej płaskowyżami i morenami dennymi uformowały masy lodowcowe ostatniej epoki lodowcowej.

Park Narodowy Unteres Odertal jest, jeżeli chodzi o jego geologiczną formę, wynikiem ostatniej epoki lodowcowej, która dobiegła końca mniej więcej 12 tys. lat temu. Lodowce, które dotarły aż na południe dzisiejszego kraju związkowego Brandenburgia, pozostawiły po sobie w regionie Uckermark pagórki, rynny, jeziora i wyrzeźbiły dolinę, nizinę odrzańską. W czasie ostatniego dużego rozrostu i zwiększenia zasięgu lodowca lód pokrywał całą Dolinę Dolnej Odry, a front lodowcowy przebiegał pod Hohensaaten. Wody roztopowe potężnych lodowców płynęły wówczas jeszcze Pradoliną Toruńsko-Eberswaldzką na zachód. Dopiero, kiedy lądolód zaczął się dalej cofać, woda mogła przedrzeć się na północ i utworzyć dzisiejszą Odrę. O ile sama dolina Odry wykazuje jedynie niewielkie różnice w rzeźbie terenu, o tyle naokoło otoczona jest płaskowyżami moren dennych. Ukształtowały się one w fazie postoju cofających się lodowców, w której to lodowce mogły nanieść tu swój potężny materiał skalny. Na dnie doliny pokrytym łąkami przeważają warstwy wierzchnie z piasków i glin, przez które przewija się – zwłaszcza na północy obszaru – torf. Na peryferiach powstały również trzęsawiska. Osady wód roztopowych oraz wód rzeki przyniesione tu przez lodowce podniosły nizinę odrzańską o mniej więcej 50 m do dzisiejszego poziomu.

W epoce lodowcowej dolinę Odry zamieszkiwały gatunki zwierząt typowe dla tego okresu. Mamuty, nosorożce włochate i jelenie olbrzymie wymarły jednak pod koniec tej epoki. Pierwsi mieszkańcy doliny Odry, którzy osiedlili się tu w środkowej epoce kamienia, zastali dziki krajobraz bagienny z lasami łęgowymi i licznymi odnogami pozostawionymi przez Odrę, która to w czasie powodzi występowała raz po raz z brzegów, zmieniając swój bieg.

Dolina Dolnej Odry charakteryzuje się szerokim spektrum rodzajów gleby, które można podzielić na gleby dna doliny pokrytego łąkami, tarasów piaszczystych oraz terenów morenowych. Gleby moren dennych są zazwyczaj gliniaste lub nawet mocno piaszczyste. Rozmieszczone są mozaikowo na nieznacznie wierzchołkowatych, miejscami falistych terenach moreny dennej. W glebach dna doliny pokrytego łąkami osadziły się drobnoziarniste substraty, które naniosła rzeka. Możliwe było to za sprawą bardzo małej prędkości przepływu rzeki w dolinie Odry, spowodowanej niewielkim nachyleniem terenu w dolnym biegu Odry. Typowe dla gleb dna doliny pokrytego łąkami są wysokie poziomy wody gruntowej. Sprzyjają one tworzeniu się w zapadliskach poza korytem rzeki torfowisk niskich, w związku z czym Dolina Dolnej Odry cechuje się miejscami występowaniem bardzo potężnych warstw torfowisk niskich.

Dolinne tarasy piaszczyste na skraju Doliny Dolnej Odry charakteryzują się przede wszystkim glebami brunatnymi i rdzawymi brunatnymi.

Zlodowacenie Wisły, które pozostawiło dolinę Odry zasadniczo w jej dzisiejszym kształcie, było jak dotąd ostatnim okresem lodowcowym. Całą Europę Północną pokryły wtedy lodowce sięgające aż po północne tereny Europy Środkowej. Epoka ta rozpoczęła się ok. 115 tys. lat temu i dobiegła końca mniej więcej 12 tys. lat temu. Północny kontynent był zatem przez ponad 100 tys. lat pokryty warstwą lodu. Drastyczny spadek średnich temperatur oznaczał przed 115 tys. lat kres dla ciepłolubnych zespołów leśnych, które stanowiły o obliczu ówczesnego krajobrazu. Do wysunięcia się lodowców na teren dzisiejszych północnych Niemiec doszło jednak dopiero mniej więcej 60 tys. lat temu. W porównaniu z wcześniejszymi epokami lodowcowymi ekspansja lodowców była tym razem znacznie mniejsza. Maksymalny ich zasięg kończył się na linii dzisiejszych miast Flensburg, Rendsburg, Hamburg, na południe od miasta Schwerin, Brandenburg oraz Guben. Poza nizinę północno-wschodnio-niemiecką lodowce nie wykroczyły.